مجمع خیرین سلامت کشور

 

فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (آیه ۱۴۸ سوره بقره)

 

  

امام علی علیه‏ السلام می‏فرماید: «نسبت به همه مردم احساس داشته باش وبه آن‏ها احسان کن»

بی‌گمان احسان و نيكوكاری، ويژه انسان‌هايی است كه در مسير هدايت قرار گرفته و كمال را از خداوند می‌جويند. دوری از خصلت‌های ناپسند موجب می‌شود تا دست كمك و ياری ديگرانی كه به سوی ايشان دراز شده را بفشارند و به آنان ياری و مدد رسانند. از نعمت‌های به دست آمده و خداداد در راه خدا انفاق كنند و از هر توان و نيرويی كه خداوند به ايشان داده، در راستای تكامل فردی و اجتماعی بهره گيرند. از اين رو می كوشند تا نيازهای فردی و اجتماعی و نيز روحی و مادی ديگران را به هر طريق ممكن برطرف سازند.

نيكی و نيكوكاری در اشكال مختلف و متنوعی ظهور و بروز می كند. قرآن در سه دسته ارتباط خدا با انسان، انسان با خدا و انسان با انسان ديگر، مصاديق زيادی را برای نيكوكار بيان می‌كند

كمك و تعاون به عنوان اصول اصلی نيكوكاری همراه با بخشندگی عاملی می‌شود تا همگرايی اجتماعی در ايشان با نوع دوستی تقويت شود. ريشه و منشا نيكوكاری را بايد در ايمان حقيقی افراد دانست؛ زيرا تنها مومنان با پذيرش خالقيت و ربوبيت الهی و نيز باور به روز رستاخيز و مسئله پاداش و كيفر در آخرت است كه به احسان روی می آورند و به عنوان بنده خاص الهی در خدمت به ديگران می كوشند و از هيچ كوشش و تلاشی برای رفع و دفع نيازهای متنوع ديگران دست نمی شويند.

آيات بسياری از قرآن، ايمان و عبوديت از انسان را به عنوان عوامل اصلی نيكوكاری و احسان انسان برشمرده است كه می‌توان به آيات 83 و 85 سوره مائده و آيات 80 تا 122 سوره صافات اشاره كرد؛ زيرا بندگی خدا به معنای آن است كه ديگران هم چون آفريده‌های الهی از كرامت و شرافت آفرينش الهی برخوردار می‌باشند و مؤمن به عنوان وظيفه شرعی و اخلاقی بر خود فرض می‌بيند تا به ديگر آفريده‌های الهی نيكی كند تا شرايط مناسبی برای دست يابی به هدايت الهی و رشد و تكامل فراهم آيد و ديگران نيز بتوانند در مسير تكامل قرارگيرند و به سعادت دست يابند.